Het einde van 21 weken Zuid-Afrika
Door: Claudia Nendels
Blijf op de hoogte en volg Claudia
08 Januari 2015 | Nederland, Leeuwarden
Donderdag 8-1-2015
Ik ben nu al drie weken terug in Nederland. Al drie weken druk met van alles en niks. Ik heb nu even de tijd genomen om mijn laatste verhaaltje van mijn Zuid-Afrika avontuur te schrijven.
In de tweede week van het vrijwilligerswerk deden we hetzelfde als de eerste week. Het kamp voelde als thuis in deze week. Ongelofelijk hoe snel een nieuwe omgeving went. We hebben veel gezien qua dieren en we hebben het gezellig gehad met z'n alle. Een avond hebben we gebraaid en daarna gezellig rond het vuur gezeten met marshmallows. Op de laatste avond, zondag avond, heb ik pannenkoeken gebakken. Ze waren lekker maar niet zo lekker als thuis natuurlijk. Nu ik terug denk aan deze week, mis ik die prachtige plek. En al helemaal als ik nu uit het raam kijk naar het regenachtige Leeuwarden. Ik mis dan zelfs de hitte van 38 graden. In die laatste week kwam ook het rare gevoel van naar huis gaan. Hoe verder we in die week kwamen, hoe meer ik aan thuis dacht en hoe onrealistischer naar huis gaan werd. De laatste nacht heb ik niet kunnen slapen van de hitte, waar ik natuurlijk flink van baalden. Ik weet dat ik in het vliegtuig ook niet kan slapen. Verschrikkelijk vooruitzicht.
Mijn laatste vlucht van Abu Dhabi naar Schiphol was met twee nachten geen slaap ook echt geen pretje. Gelukkig won de spanning van thuiskomen het van mijn slaap tekort. Toen ik eenmaal geland was en de luchtverkeerstoren van Schiphol zag, kwamen de tranen in mijn ogen te staan (ja, ik ben een emotioneel wrak). Het duurde niet lang meer of ik zou mijn lieve zusje en ouders weer knuffelen. En toen mochten we gaan staan in het vliegtuig, wachten op de deuren die open moesten gaan. Ik stond lichtelijk te springen met een enorm blij gezicht in het gangpad. Eindelijk! De deuren gingen open! "Ja, ja, doorlopen lieve mensen, beetje sneller, waar is dat hollands tempo gebleven?" Ik was uit het vliegtuig, opzoek naar de band voor mijn backpack en koffer. Na een flinke wandeling op een hoog tempo met een top vermogen om mensen in te halen, kwam ik aan bij de hal met de desbetreffende band. Ik was als eerste en bedacht me dat mijn backpack en koffer nog wel even opzicht lieten wachten. Terwijl ik naar de band liep, zie ik links van mij een groep mensen met kerstmutsen achter het glas staan. "Ohja, het is bijna kerst, die mensen hebben er zin in" ging door mijn hoofd terwijl ik op mijn doel af liep: de band. Ineens ontstond er een hoop geluid, geroep van mensen en gebonk op glas. Nieuwsgierig als ik ben, keek ik om. Die mensen die zoveel zin in kerst hebben maakte dat geluid. En dit was mijn gedacht:"Oh! Dat is mama! En papa! Met een kerstmuts!". Tranen kwamen in mijn ogen terwijl ik naar het glas liep. "En Kirsten, en Mariska! En die krullen zijn Victors krullen! Oh en dat is Claudia!". Eenmaal bij het glas riep mama "De paal! De paal! Clau die paal!!". "Een paal? Wat moet ik met een f*cking paal? Oh, wacht deze paal" dacht ik. Een paal met een telefoon. "Hee meisje! Welkom terug!...Ik hoor jou niet?" hoorde ik door de telefoon. Snikkend en zoekend naar mijn ademhaling zei ik:"Klopt, ik zeg ook niks". Ik keek naar een enorm blije papa en mama. "Ga je koffer maar pakken" zei de telefoon. Ohja! Mijn doel, terug naar mijn doel, die band. Net zoals in het vliegtuig stond ik hier ook lichtelijk te springen. Opeens paniek! En nee, niet omdat mij backpack er niet was, gelukkig. Nee, waar was Jacqueline! Nog eens kijken naar de groep kerstmutsen. Nee, ze staat er niet. Dat zal toch niet! Ze zal toch niet thuis zijn met de oppas! Ineens mengde teleurstelling samen met mijn spanning en blijheid. Gelukkig kwam al snel mijn backpack en koffertje boven op de band. Snel pakken en snel naar de hal. Allerlei gevoelens gierde door mijn lichaam. Hier links, deur door, hoekje om, weer links en daar... daar stond ze! Voorop! Met een spandoek! Weg met die kar met bagage. "Kom hier!" riep ik. Ik heb haar nog nooit zo geknuffeld, mijn zusje. Zo trots, zo blij. Ik moest zo huilen dat ik mijn adem nauwelijks onder controle kon houden. Ik knuffelde mijn zusje! En daarna ons pap en mam. En nouncle Fons was er, en mijn lieve vriendinnetjes Mariska en Claudia, mijn krullige vriend Victor, en Kirsten, Manouk, Marlies en Janine waren er ook! En opa en oma waren er ook. Iedereen was er voor mij, wat een bijzonder gevoel was dat. Na een drankje, een tompoes en wat geklets was het tijd om naar huis te gaan. S'avonds kwam er familie langs, wat gezellig was. Maar stiekum was ik heel erg blij dat ik in mijn bedje kon gaan slapen.
De volgende dag werd het duidelijk, de verschillen. Later licht, vroeger donker, rechts rijden ipv links, euro's ipv randen, een nieuw briefje van 10 euro, hollands eten. Aan dat laatste was ik snel gewend. De overstap van rand terug naar euro leverde ongemakkelijke en grappige situaties op. Auto rijden op de grote weg en snelweg ging al snel goed, maar in het dorp rij ik soms nog aan de linker kant ipv rechts. Het enige waar ik nog niet aan kan wennen is het vroeg donker worden en laat licht worden. Vooral in de ochtend blijft het raar. Maar ik vind het fijn om terug te zijn. Heb een fijne kerst gehad in Alem een top oud en nieuw in Leeuwarden. Ik vind het heerlijk om al mijn vriendinnetjes weer te zien! En ondanks dat ik vakantie heb tot 2 februari, ben ik druk met van alles en niks. Stil zitten is nog steeds niet mijn ding haha
Ik denk nog regelmatig terug aan Zuid-Afrika en dan mis ik het prachtige land en het campus leven. Mooie herinneringen heb ik aan mijn schooltijd in Zuid-Afrika. Ik heb er ontzettend veel meegemaakt, mooi en minder mooie dingen. Ik heb er ook veel geleerd en niet alleen op gebied van wijn. Ik heb veel geleerd van mensen en van mezelf. Na deze ervaring kan ik een aantal dingen zeggen over mezelf. Dat ik heel tevreden ben met de persoon die ik ben. En dat reizen het ding is dat ik het liefst doe. Met mijn backpack op mijn rug, camera in mijn ene hand, een kaart in mijn andere hand en een hoop avonturen voor mij, voel ik me het gelukkigst.
Ik wil iedereen bedanken die mijn blog de afgelopen maanden heeft gevolgd! Ik ben blij dat ik mijn avontuur op deze manier met jullie heb kunnen delen! Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.
Liefs en tot de volgende reis!
Ik ben nu al drie weken terug in Nederland. Al drie weken druk met van alles en niks. Ik heb nu even de tijd genomen om mijn laatste verhaaltje van mijn Zuid-Afrika avontuur te schrijven.
In de tweede week van het vrijwilligerswerk deden we hetzelfde als de eerste week. Het kamp voelde als thuis in deze week. Ongelofelijk hoe snel een nieuwe omgeving went. We hebben veel gezien qua dieren en we hebben het gezellig gehad met z'n alle. Een avond hebben we gebraaid en daarna gezellig rond het vuur gezeten met marshmallows. Op de laatste avond, zondag avond, heb ik pannenkoeken gebakken. Ze waren lekker maar niet zo lekker als thuis natuurlijk. Nu ik terug denk aan deze week, mis ik die prachtige plek. En al helemaal als ik nu uit het raam kijk naar het regenachtige Leeuwarden. Ik mis dan zelfs de hitte van 38 graden. In die laatste week kwam ook het rare gevoel van naar huis gaan. Hoe verder we in die week kwamen, hoe meer ik aan thuis dacht en hoe onrealistischer naar huis gaan werd. De laatste nacht heb ik niet kunnen slapen van de hitte, waar ik natuurlijk flink van baalden. Ik weet dat ik in het vliegtuig ook niet kan slapen. Verschrikkelijk vooruitzicht.
Mijn laatste vlucht van Abu Dhabi naar Schiphol was met twee nachten geen slaap ook echt geen pretje. Gelukkig won de spanning van thuiskomen het van mijn slaap tekort. Toen ik eenmaal geland was en de luchtverkeerstoren van Schiphol zag, kwamen de tranen in mijn ogen te staan (ja, ik ben een emotioneel wrak). Het duurde niet lang meer of ik zou mijn lieve zusje en ouders weer knuffelen. En toen mochten we gaan staan in het vliegtuig, wachten op de deuren die open moesten gaan. Ik stond lichtelijk te springen met een enorm blij gezicht in het gangpad. Eindelijk! De deuren gingen open! "Ja, ja, doorlopen lieve mensen, beetje sneller, waar is dat hollands tempo gebleven?" Ik was uit het vliegtuig, opzoek naar de band voor mijn backpack en koffer. Na een flinke wandeling op een hoog tempo met een top vermogen om mensen in te halen, kwam ik aan bij de hal met de desbetreffende band. Ik was als eerste en bedacht me dat mijn backpack en koffer nog wel even opzicht lieten wachten. Terwijl ik naar de band liep, zie ik links van mij een groep mensen met kerstmutsen achter het glas staan. "Ohja, het is bijna kerst, die mensen hebben er zin in" ging door mijn hoofd terwijl ik op mijn doel af liep: de band. Ineens ontstond er een hoop geluid, geroep van mensen en gebonk op glas. Nieuwsgierig als ik ben, keek ik om. Die mensen die zoveel zin in kerst hebben maakte dat geluid. En dit was mijn gedacht:"Oh! Dat is mama! En papa! Met een kerstmuts!". Tranen kwamen in mijn ogen terwijl ik naar het glas liep. "En Kirsten, en Mariska! En die krullen zijn Victors krullen! Oh en dat is Claudia!". Eenmaal bij het glas riep mama "De paal! De paal! Clau die paal!!". "Een paal? Wat moet ik met een f*cking paal? Oh, wacht deze paal" dacht ik. Een paal met een telefoon. "Hee meisje! Welkom terug!...Ik hoor jou niet?" hoorde ik door de telefoon. Snikkend en zoekend naar mijn ademhaling zei ik:"Klopt, ik zeg ook niks". Ik keek naar een enorm blije papa en mama. "Ga je koffer maar pakken" zei de telefoon. Ohja! Mijn doel, terug naar mijn doel, die band. Net zoals in het vliegtuig stond ik hier ook lichtelijk te springen. Opeens paniek! En nee, niet omdat mij backpack er niet was, gelukkig. Nee, waar was Jacqueline! Nog eens kijken naar de groep kerstmutsen. Nee, ze staat er niet. Dat zal toch niet! Ze zal toch niet thuis zijn met de oppas! Ineens mengde teleurstelling samen met mijn spanning en blijheid. Gelukkig kwam al snel mijn backpack en koffertje boven op de band. Snel pakken en snel naar de hal. Allerlei gevoelens gierde door mijn lichaam. Hier links, deur door, hoekje om, weer links en daar... daar stond ze! Voorop! Met een spandoek! Weg met die kar met bagage. "Kom hier!" riep ik. Ik heb haar nog nooit zo geknuffeld, mijn zusje. Zo trots, zo blij. Ik moest zo huilen dat ik mijn adem nauwelijks onder controle kon houden. Ik knuffelde mijn zusje! En daarna ons pap en mam. En nouncle Fons was er, en mijn lieve vriendinnetjes Mariska en Claudia, mijn krullige vriend Victor, en Kirsten, Manouk, Marlies en Janine waren er ook! En opa en oma waren er ook. Iedereen was er voor mij, wat een bijzonder gevoel was dat. Na een drankje, een tompoes en wat geklets was het tijd om naar huis te gaan. S'avonds kwam er familie langs, wat gezellig was. Maar stiekum was ik heel erg blij dat ik in mijn bedje kon gaan slapen.
De volgende dag werd het duidelijk, de verschillen. Later licht, vroeger donker, rechts rijden ipv links, euro's ipv randen, een nieuw briefje van 10 euro, hollands eten. Aan dat laatste was ik snel gewend. De overstap van rand terug naar euro leverde ongemakkelijke en grappige situaties op. Auto rijden op de grote weg en snelweg ging al snel goed, maar in het dorp rij ik soms nog aan de linker kant ipv rechts. Het enige waar ik nog niet aan kan wennen is het vroeg donker worden en laat licht worden. Vooral in de ochtend blijft het raar. Maar ik vind het fijn om terug te zijn. Heb een fijne kerst gehad in Alem een top oud en nieuw in Leeuwarden. Ik vind het heerlijk om al mijn vriendinnetjes weer te zien! En ondanks dat ik vakantie heb tot 2 februari, ben ik druk met van alles en niks. Stil zitten is nog steeds niet mijn ding haha
Ik denk nog regelmatig terug aan Zuid-Afrika en dan mis ik het prachtige land en het campus leven. Mooie herinneringen heb ik aan mijn schooltijd in Zuid-Afrika. Ik heb er ontzettend veel meegemaakt, mooi en minder mooie dingen. Ik heb er ook veel geleerd en niet alleen op gebied van wijn. Ik heb veel geleerd van mensen en van mezelf. Na deze ervaring kan ik een aantal dingen zeggen over mezelf. Dat ik heel tevreden ben met de persoon die ik ben. En dat reizen het ding is dat ik het liefst doe. Met mijn backpack op mijn rug, camera in mijn ene hand, een kaart in mijn andere hand en een hoop avonturen voor mij, voel ik me het gelukkigst.
Ik wil iedereen bedanken die mijn blog de afgelopen maanden heeft gevolgd! Ik ben blij dat ik mijn avontuur op deze manier met jullie heb kunnen delen! Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.
Liefs en tot de volgende reis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
